alışkanlıklar..

hayat devam ediyor..evet ilerliyor herşey,bende,nereye yol aldığımı bilmeden.okyanusun ortasında gibiyim,nereyi yön bellesem yanlış çıkıyor,attığım her kürek boşa gidiyor.içinde bulunduğum denizin adını karamsarlık koyuyorum,boğulmak istemiyorum,korkuyorum.yalnızım ve korkuyorum.okyansun ortasında tek başına..sessiz,karanlık,sıkıntı..ben ve geçmiş,ilerliyoruz..bir yönümüz yok,gittiğimiz her yön çıkmaz,hiçbirinin sonu yok..yine de kürek sallamaya devam..belki kara görünür..

unut..

sen düşünmesende, beyninin en ince kıvrımında duruyor o sessizce.sen unuttum desende çıkıyor karşına ansızın. bazen bir rüya oluveriyor bazen bir kedinin bakışı. sen her ne kadar unuttum desende kardeşim duruyor o orada,öylece bakıyor sana. öyle dik,öyle güçlü..sen kaçsanda o hep seninle..anla be kardeşim! olmayacak! unutamayacaksın! çıkaramayacaksın kalbindeki lekeleri!

bazen..

bazen nedensiz ağlarsın..
bazen gözlerini kapar herşeyin bir rüya olmasını umarsın..
bazen mahşer günündesindir..
bazen cennette..
bazen gerçekte..
bazen unutmak istersin..
unutamazsın,unutulmaz..
sarhoş olmak istersin,bir şarabı seversin..
bilirsin,
hiçbir zaman
asla
bir daha aynı insan olamayacaksındır..
ve bir arkadaşın
gecenin bir yarısı
gecenin ortası
şaraplı bir gece
ağlayarak sorar sana "bize ne oldu be abi, ne yaptılar bize"
olmuştur, yeni gerçek çoktan doğmuştur,
ve yapacağın tek şey
onu büyütmektir..

yalnızlık..

başlıklarım çok mu karamsar..ama hayat böyle işte,hayat acı dolu.yaşamak istiyorsan,yaşamdan tat almak istiyorsan,acıyla yaşamayı öğrenmen gerekli..gerçek hep acıdır.uyanmalısın,gerçekle yaşamalısın..hayatımın gerçeği;yalnızlık..hepimiz öyle değilmiyiz.insan hep yalnız değilmidir,ne kadar açabilir kendini..bir fotoğraf canlandı gözümde,hani şu "küçük prens" kitabınında kapağıdır aynı zamanda,küçücük bir çocuk ve kocaman bir gezegen..çok mu korkunç? aslında öyle..

sıkıntı..

Şu tren olayına girdiğimden beri otobüsler acayip sıkıcı gelmeye başladı. Mesele zamanda değil,bilmediğim bir sıkıntı büyüyor içimde..hastalığım ilerliyor sanırım..herşey sıkıcı ve anlamsız geliyor..elime aldığım kitap, izlediğim film, çıktığım yolculuk, daldığım rüya hepsi yarım kalıyor..evet,birşey var içimde..onu bulana kadar,onunla olana dek rahat yok sanırım.."sıkıntı"dan bu kadar çok söz ettikten sonra alın size eğlenceli bir parça..

ölü doğmuş çocuklar..

Her sabah nereye gittiğini bilmeden bir işe giden, her akşam nereden çıktığını bilmeden bir işten çıkan, sevmediği hayatı yaşayan, sevmediği işi yapan, sevmediği kişilerle yaşayan, kalabalıklar yüzünden yaşamaya karşı ne bir sevgi, ne de bir sevgisizlik işareti olmadan gelip geçen, her akşam evinin dört duvarı arasına sanki bir mezara girermiş gibi giren, gecelerini bir sıkıntı yorganının altında yalnız ya da yanındaki yabancı gövdeyle geçiren bütün ölü kentlerin, ölü doğmuş çocukları !

Size bu ölü yaşamı hazırlayan "sermaye sahibi egemen sınıftır", bu acımasız oyunun varlığı siz izin verdiğiniz sürece sürecektir.

*Maksim Gorki

özgürlük düşlerde mi?

İki gündür rüyalarımda..yıllardır aklımda..sanırım ben istesemde atamayacağım aklımda,sanırım ne kadar estetik yaptırırsam yaptırayım zihnimden silinmeyecek bu iz..karanlığa düşüyorum zaman zaman,korkuyorum..hayır, endişeleniyorum..seviyorum, hayır sevmiyorum..bir şarkı gönderiyorum..

nazan Öncel - manzaralı oda (amerikan güzeli) | izlesene.com

">

işaretler..

her gün birbirine benziyor ama hergün bir o kadar da değişik..Hayat..hayat bazen ayrıntılarda gizli, saklı duruyor..farkına vardı mı insan, işaretleri görebilmeye başladı mı bu tatlı-acı oyunda yerini alıyor..
Doğduğum zamanı hatırlamıyorum..
Öleceğim zamanı bilmiyorum..
Yaşamın neresindeyim, hangi noktadayım belki bir zaman sonra, geçmişe dönüp baktığımda daha iyi anlayacağım..
Yürüdüğüm yollara işaretler koyuyorum,ilerlediğim zamana ayak izleri..
işte bu blogta onlardan biri..sıradan yaşantıma hoşgeldiniz.............